Het is eindelijk zover... mijn stage kan beginnen!
Maandag 02/02 was de eerste dag van mijn stage op de psychogeriatrische afdeling in het SVPR.
Ik stond op om 5u30, om hier om 6u te vertrekken richting Mater Dei, om daar mijn bus richting SVPR te halen.
Ik kwam toe op mijn afdeling St Joseph Ward 7 en belde aan. De hoofdverpleegkundige, achteraf gebleken, liet me binnen en verwelkomde me met open armen. Roberta, mijn mentor van de de afdeling, kwam me al gauw opzoeken en gaf me haar sleutels zodat ik me boven kon gaan omkleden. De kleedkamer ziet er echt nog oud uit. De kastjes die ze gebruiken vallen bijna uit elkaar en je ziet op de kastjes veel stickers hangen rond het geloof. Het gebouw zelf is erg verouderd, ook de bedden.
Er is ook een hond aanwezig op de afdeling: Bubbles! :)
 |
Ik ging dan terug naar beneden om te kijken wat me te wachten stond. Ik dacht dat we er direct gingen invliegen, nee hoor. We zaten eerst op het gemak nog koffie te drinken. Ik kreeg een mok van Roberta. Op de afdeling neem je zelf je eten en gerief mee.
Toen gingen we aan de slag. Ik kreeg een plastieken schort om mijn kleren te beschermen. Roberta deed samen met mij een bedbad. Ze ging eerst al het gerief gaan verzamelen. Iedereen gebruikt dezelfde zeep. De handdoeken worden meestal ook van de afdeling gebruikt. Vandaag gingen Roberta en ik een corpulentere vrouw wassen. Roberta vroeg of ik wou wassen of afdrogen. Ik nam dan de gelegenheid om te wassen. Roberta zei dat de vrouw die we gingen wassen normaal niet zo graag gewassen wordt. Ze lijkt me graag te hebben. Ze glimlachte ook vaak naar me. Toen merkte ik al de taalbarrière op. Ze kon gelukkig een klein beetje Engels verstaan. Het wassen zelf vond ik nogal onhandig. Op de afdeling gebruiken ze geen washand zoals wij ze kennen maar een handdoek die erg op een vaatdoek lijkt. Ze gebruikten ook maar 1 wasdoek en 1 handdoek, boven-en onderkant werden niet onderscheiden. Na haar voorkant gewassen te hebben, wou ik het water veranderen. Op de afdeling doen ze dit enkel indien er een urinaire katheter aanwezig is. Roberta zei dat ik het mocht doen zoals ik het zelf het liefst wou dus ververste ik toch het water. De kledij is bij veel patiënten doorgeknipt aan de achterkant om het aankleden gemakkelijker te kunnen laten verlopen. Wel een zonde van de kledij.
Na een bedbad was het tijd om iemand anders te wassen. Het was iemand met dementie die enorm veel ronddwaald, een "wanderer". Zij zat in een gesloten kamer. Ze zag me nog maar en was al direct enorm enthousiast. Roberta zei me al gauw dat de vrouw zot was van me. Ze zei hele tijd dat ik een "puppa",een pop ben en een engel. In Malta zien ze namelijk niet veel blond haar. De vrouw was er enorm door afgeleid. De rest van de dag bleef ze ook enthousiast elke keer ze me zag en zei 'hello darling'.
We waren dan al klaar en het was tijd om de treatment room te tonen. Hier lagen alle medische spullen.
Het was toen opnieuw pauze. Ze dronken op hun gemak koffie en aten. Roberta maakte voor mij een toast, ze zorgt enorm goed voor me. De ouderen hadden ondertussen al gegeten of aten nog op een stoel in de gang of in hun kamer. Wel vreemd dat ze niet gewoon allen aan tafel zitten voor hun ontbijt.
Tijdens de pauze vroeg de hoofdverpleegkundige al gauw naar de verschillen in België en vroeg ze hoe het gezondheidssysteem in elkaar zit. In Malta is het gezondheidssysteem gelijkend op die van Groot-Brittannië. Hier moeten ze normaal niks betalen als ze naar een openbaar ziekenhuis gaan. Het is allemaal verrekend in de belastingen. De ouderen betalen dus ook via de belastingen voor hun zorg. De meeste medicijnen zijn ook gratis. In Malta laten ze ook meestal een infuus door een dokter plaatsen. Op de afdeling wordt de glycemie ook maar 1x per week genomen, niet dagelijks zoals bij ons dus. Elke patiënt heeft ook een psychiater. Er is ook een tandarts, podoloog en kinesist aanwezig in de residentie. Heel wat verschillen dus.
Op de afdeling zijn ze precies ook wel goed bemand. De zorg gaat ook veel sneller.
Het was wel een lange pauze, we waren niet echt bezig met de ouderen.
Om 10u was er een lezing die ik mocht bijwonen samen met Roberta. Ze had al gebeld naar diegene die de lezing ging geven om het in het Engels te kunnen presenteren. De lezing ging over spirituele en religieuze coping bij ouderen in Malta en Australië. In Malta zijn ze namelijk zeer gelovig, en hoe ouder de mens wordt hoe geloviger deze ook meestal wordt. Het blijkt dat deze vorm van coping een goede manier is in de preventie van angststoornissen en depressie. Ik kreeg van de presentatrice haar geschreven artikels rond dit onderwerp.
Om 11u was het tijd voor het middageten. Sommigen kregen hulp. Er is eerst soep en dan warm eten. Ze worden hier ook vaak met een lepel gevoed en het eten mengen ze ook snel. Het drinken kregen ze pas later. Tijdens het eten werden de ouderen die al klaar waren meegenomen om hun incontinentiemateriaal te veranderen. De rest zat dus gewoon nog te eten. Dit wordt vooral door de zorgkundigen gedaan.
Nadat de ouderen hadden gegeten was het tijd voor het personeel om te eten. Ze vroegen me telkens of ik wel genoeg at. Ze zijn enorm bezorgd om me. Ze zeiden zelfs dat ik weinig eet, maar hier in Malta eten ze enorm veel, of toch vooral erg vaak!
Na het eten en de lange pauze was er tijd voor nog meer pauze. Roberta nam een pauze van 13u tot 14u. Ik heb toen wat voor school gewerkt. Toch een voordeel dat ik wat voor school kan werken tijdens mijn stage...
Hierna werd het tijd om een activiteit te doen met de ouderen. Dit was enkel met de betere ouderen. We gingen naar een chocoladetentoonstelling. Er was een bus die verschillende ouderen van verschillende afdelingen vervoerde, ook mensen met een rolstoel of wandelstok. Ik vind het prachtig om te zien dat ze de moeite doen om een bus in te schakelen. Op de bus was er heel wat ambiance, de ouderen kunnen precies meer lachen. We zagen toen een gebouw in miniatuur uit een typische straat in Hamrun. Je kon de chocolade direct ruiken mmm. Het duurde niet lang of we gingen al terug naar de afdeling.
Het was theetijd en ze kregen nadien nog een vieruurtje.
Rond 16u was het al etenstijd, veel te vroeg!
Van Roberta mocht ik na het eten al naar huis. Ze waren ongerust dat ik niet op tijd de bus ging halen en veel te laat thuis ging zijn. Roberta had ook al gezien dat ik een beetje moe was, ze zorgen echt goed voor je op de afdeling. Ik had die dag uiteindelijk al 10u stage gelopen. Roberta zei me dan dat ze vrijdag Maltees eten ging meedoen voor me. Ik begin al met kwijlen...!
Het was een aangename eerste dag, veel om te laten bezinken. En wat een verschillen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten